Με Σκιαγραφικό

Γιατί η σκέψη δεν έχει αξία στην επιφάνεια της. Γιατί είναι η πιο ευάλωτη διαστρωμάτωση της. Συχνότερα και η μοναδική της. Σχεδόν με νομοτελειακή επιταγή αδύναμη να επιβιώσει. Σαν τις μικρές χελώνες που πασχίζουν να φτάσουν από την αμμουδιά στη θάλασσα για να ξεκινήσουν το ταξίδι της επιβίωσης και της ωρίμανσης. Μια μικρή διαδρομή που κρίνει ζωή και θάνατο. Κάτι σαν την ίδια μας την ύπαρξη. Μικρές διαδρομές με μεγάλα εμπόδια και θανατηφόρες παγίδες. Αξιοσημείωτο το ότι επιζήσαμε έως σήμερα. Το σήμερα που είναι πιο ασταθές παρά ποτέ. Πιο απίθανο παρά ποτέ. Πιο πολυφωνικό και συγκεχυμένο παρά ποτέ. Που ζούμε και πεθαίνουμε από σύμπτωση. Με κόφτη κάπου εκεί στα 50. Που ακούσια μας παίζουμε καθημερινά ρουλέτα, από αυτήν, την Βαλτικού τύπου. Στο σήμερα το οποίο βάσει σχεδίου καθίσταται ρευστό και χωρίς εγγυήσεις. Στερημένοι ακόμη και από αυτήν την υποψία πολιτισμού. Όλα στην υπηρεσία του κανιβαλισμού αξιών και ζωών. Με ιδιωτικότητες παραβιασμένες θεσμικά, έτσι για την ολοκλήρωση της δημοκρατίας. Της «δημοκρατορίας» που είπε κάποιος εύστοχα.

Σε εποχές αλαλούμ. Από αυτές που οι εγκληματίες δοξάζονται σαν κοινωνικά πρότυπα και τα θύματα αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Σαν να ήταν παράνομοι έρωτες. In dubio contra reo. Η απόλυτη κυβίστηση της λογικής, έτσι για την πλήρη διάλυση της σκέψης και τον ακρωτηριασμό όλων των θεμελίων αυτής. Και κάθε πρωί υποσχόμαστε την ανανέωση των αντοχών μας, προκειμένου να ζήσουμε την παράταση στο σενάριο της απόλυτης παρακμής μας.

Με τον δημόσιο βίο να είναι μια ατελείωτη και δύσοσμη χωματερή. Με μοναδική άμυνα την αποχή. Αυτήν που εξυπηρετεί την εγκαθίδρυση της μετριότητας. Και θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχουν πλέον καταφύγια να μας προστατέψουν, η πνευματική μας ζωή ούτως ή άλλως είναι φυλακισμένη σε κάποια νοερού τύπου Μόρια βασανιζόμενη και απειλούμενη από τον καθεστωτικό ολοκληρωτισμό. Μνήσθητι μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου…διωγμοί παντού και σε όλα τα επίπεδα. Ατομικοί, κοινωνικοί, οικονομικοί, πολιτισμικοί, εκπαιδευτικοί, θρησκευτικοί, γεωπολιτικοί. Σημάδια μιας κακής συνέχειας που θα ακολουθήσει. «Το κακό που πάντα στην αρχή θριαμβεύει και που στο τέλος πάντα νικάται τείνει να αποδειχθεί ανίκητο ετούτη τη φορά». Δεν διαφαίνεται ίχνος αισιοδοξίας στον ορίζοντα. Μετατραπήκαμε σε έναν λαό ζωντανών νεκρών που δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα. Αρκεί να στερήσεις την ελπίδα από κάποιον για να τον θανατώσεις τελικά με τον πιο βάναυσο τρόπο. Με τα φαντάσματα του παρελθόντος να βγαίνουν σιγά σιγά από τα χρονοντούλαπα που ήταν θαμμένα. Με το παρελθόν να επιταχύνει προλαβαίνοντας το παρόν στο νήμα. Αυτό, της εκδίκησης και της αναμέτρησης. Της εκκαθάρισης και του ξεκαθαρίσματος. Με τους αναμάρτητους στην ισχυρή μειοψηφία. Με την καθαρότητα να ντρέπεται τις εμφανίσεις. Με την νοθεία και την πονηριά περιφερόμενες με υψωμένα λάβαρα αλαζονείας. Με την εντιμότητα σε υποχώρηση και την ηθική στα αζήτητα. Δεν βγαίνει έτσι το μέλλον. Μετά βίας νομιμοποιείται έτσι το αρρωστημένο παρελθόν. Αυτό που από τη σημερινή οπτική των πραγμάτων φαντάζει να είναι το «υγιές». Με την μετοχή της παρακμής να χτυπάει απανωτά “limit up” στα διεθνή χρηματιστήρια αξιών. Σε μια τέτοια γη, κυριολεκτικά και μεταφορικά «καμένη» πρέπει να αναγεννηθεί ο φοίνικας. Θέλει ειδική ταχυδακτυλουργία το εγχείρημα αυτό. Θέλει φαντασία και πατριωτισμό ο διαφωτισμός, όπως θέλει μετριότητα και αδιαφορία ο σκοταδισμός. Όπως είπαμε, με «εγκλήματα δια παραλείψεως» θα συντελεστεί η καταστροφή, γιατί μόνο έτσι μένει αναπάντητο το ερώτημα του «ποιος υποχρεούτο σε ενέργεια». Και έτσι με τη συλλογική ενοχή και ευθύνη μας διασφαλίζουμε ότι θα μείνουμε όλοι ατιμώρητοι και στο απυρόβλητο.

Οι επαναστάσεις μας όλες του καναπέ και της αμπελοφιλοσοφίας. Η Βαβέλ στο γύρω του θριάμβου. Η λογική αποδομείται σε αργή κίνηση χωρίς νόημα. Εκχωρούμε το καλύτερο στο χείριστο. Την ικανότητα στην μετριότητα. Τη σύνεση στην ευκολία. Κανένας φραγμός στην κατρακύλα. Η παραγωγή λογικής στη βάση της αντίστροφης μηχανικής. Με κακά υποδείγματα. Όλα στη λογική του «δος ημίν σήμερον» που συνιστά την μόνη βεβαιότητα που δεν κλονίζεται από φιλοσοφία. Έτσι, όλα πρόσκαιρα και όλα απαίδευτα. Η απόλυτη ακύρωση της ιστορίας. Διεθνοποιημένες καταστάσεις ολούθε χωρίς αφετηρία, προορισμό και τέλος. Υπάρξεις χωρίς μνήμη και χωρίς προοπτική. DNA εν είδει λευκών επιταγών. Το σύγχρονο που αναζητά να γίνει άχρονο. Χωρίς πατημασιές. Χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα. Με διακριτές διευθύνσεις IP τα μητρώα μας. Ένας αλγόριθμος να μας χωρέσει όλους. Ένας για τους πατρίκιους και ένας για τους πληβείους. Ένα ξεχαρβαλωμένο perpetum mobile η καταγωγή μας. Με τρομερές απώλειες μνήμης η ιστορία μας. Ο νους γεμάτος από άχρηστες χημικές αντιδράσεις ευθυγραμμισμένες στο μάταιο. Καμία προστασία. Ένας μύλος που τα ανακυκλώνει όλα η γεωγραφία μας. Αλήθειες, φαντασιώσεις, κρυφές επιθυμίες, μεγαλομανίες. Όλα χωράνε στο νέο μωσαϊκό. Η βία σε άνοδο, ανταγωνίζεται σε ζήτηση μόνο τον χρυσό. Η τεχνολογία σε αποστολή απομόνωσης των τάξεων. Είναι άλλο να χτυπάς ομάδες και άλλο μονάδες. Ο ακτιβισμός σε αποστολή νάρκωσης των κοινωνικών αντανακλαστικών. Με ατζέντα άκρως ευέλικτη. Για να μπερδεύει τους πάντες. Ακτιβισμός είναι ο σύγχρονος όρος για την σοφιστεία. Ένα παυσίπονο πια δεν φτάνει. Με μια λοβοτομή δεν δίνονται οριστικές λύσεις. Η αντίσταση θέλει όραμα για να έχει νόημα. Το όραμα πάλι θέλει φρεσκάδα, πολλή δικαιοσύνη ή πολλή αδικία και πολλή αντοχή για να επιβιώσει. Και καλή μνήμη. Και ορθή κρίση. Ισορροπία. Όλα είδη σε αφθονία και σε ανεπάρκεια ταυτόχρονα. Κάτι σαν την παράνοια της πολιτικής. Η «ικανοποίηση του δημοσίου συμφέροντος» - η πιο επικίνδυνη φράση της εποχής. Ελλοχεύει πόνο και επιλεκτικότητα. Εφτάψυχη αδικία και πλεόνασμα αδιαφορίας. Κάποτε νιώθαμε άνετα στους δρόμους, τώρα μόνο στα κλειδαμπαρωμένα διαμερίσματα μας, και σε λίγο μόνο μέσα στις ιδιωτικές και μύχιες σκέψεις μας. Οπουδήποτε αλλού, επικρατεί ο φόβος. Αυτός, ο απροσδιόριστος φόβος που επιτρέπει τα πάντα και δεν αποκλείει τίποτα. Ο φόβος που διαπερνά το φυσικό περιβάλλον και κατακτά το εικονικό με την ίδια πάντα ευκολία γνωρίζοντας πως από εκεί μέχρι τα έγκατα του μυαλού μας η διαδρομή είναι μισό τσιγάρο δρόμος. Με διάθεση να εγκατασταθεί εκεί οριστικά. Και από εκεί και πέρα χρειαζόμαστε μόνο όπλα και την δοξασία της βίας μέχρι να αποτελειώσουμε τους εαυτούς μας και να στήσουμε ναούς στην μαζική παράνοια. Δεν απέχουμε άλλωστε. Φωτιές και θύελλες. Χωρίς φάρους και τροχιοδεικτικά. Ροκανίζοντας τον χρόνο. Αβίαστα και αντιπαραγωγικά. Χωρίς στόχευση, χωρίς προορισμό ουσίας. Τικ τακ. Με Netflix και Youtube θα βγει και αυτή η βραδιά. Τελολογικά ανούσιες ζωές. Στην απόλυτη αποβλάκωση. Μια ατελείωτη ειδωλολατρία χωρίς αισθητική. Το τελευταίο κάστρο της αισθητικής έπεσε με την απουσία ενός αξεσουάρ. Καμία κίνηση πλέον δεν μπορεί να σώσει τον λευκό βασιλιά. Όλα τα ροκέ της ζωής μας πρόωρα σπαταλημένα και ο εγκέφαλος μας ένα κύβος του Rubik που δεν λέει να συντονιστεί χρωματικά. Θα κληθούμε σύντομα πάλι να αποδείξουμε το αξιόμαχο μας γιατί στη διαχείριση είμαστε ελλειματικοί. Τα τραίνα περνάνε, εμείς γερνάμε και δημογραφικά αφανιζόμαστε. Εμείς και οι τρούφες. Θα ισοφαρίσουμε σε σπανιότητα κάποια στιγμή. Γεννήσαμε τον Homo Amoralis και τον φτάσαμε στην εφηβεία του. Χωρίς παιδεία, γιατί αυτή δεν υπάρχει πλέον ως θεσμική έννοια. Είναι ο αυτοσχεδιασμός της μη αριστείας. Ότι απομένει μετά την αφαίρεση της δηλαδή. Είναι ο καρπός της ελαττωματικής και συμπλεγματικής αριστεροσύνης που προέκυψε ως παρά φύσιν ιδεολογικό έκτρωμα χωρίς πειστική τεκμηρίωση για την νομιμοποίηση της. Αυτή που έδωσε ανάδρομη κίνηση στην εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους. Που ποινικοποίησε την πρόθεση για αναβάθμιση της ενοχής γένους και που κατατέθηκε εκπρόθεσμα και απορρίφθηκε για τυπικούς λόγους. Η καταγγελία της κοινής λογικής για αδικήματα ουσίας που δεν καταστάλθηκαν εγκαίρως. Ισολογισμοί που δεν θα ισοσκελιστούν ποτέ, γιατί στο σκέλος των παγίων είναι καταγεγραμμένος ο δόλος. Χωρίς αποτίμηση. Με αυτοκαταστροφή. Με μανία εξόντωσης του καλού και του παραγωγικού. Με όλα τα σύνδρομα σε πλήρη ανάπτυξη και λειτουργία. Οι κακές συναστρίες θα μας φάνε στο τέλος. Το φένγκ σούι αυτής της χώρας συνολικά που έχει καταπατήσει κάθε αίσθηση αρμονίας. Η φτιαξιά μας αναλογική, το περιβάλλον μας ψηφιακό. Η απόλυτη αναντιστοιχία. Οι οιωνοί όλοι κράζουν για αλλαγή και σύνεση και εμείς είμαστε φανατικά συντονισμένοι στους ήχους της Κάρμινα Μπουράνα του Carl Orff στη διαπασών. Δεν υπάρχει σωτηρία. Μια κοινωνία ολόκληρη περασμένη από τη μηχανή του κιμά. Και ότι βγαίνει είναι λίπος. Από το κακό λίπος που ανεβάζει όλους τους βιοχημικούς δείκτες στα κόκκινα.

Αρχίζω δογματικά να πιστεύω πως τα πραγματικά ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας βγαίνουν στην επιφάνεια όταν η κοινωνία συμπιέζεται. Εμείς όντας σε ένα διαρκές πιεστήριο τα τελευταία 9 χρόνια, έχουμε αναδείξει όλη μας την αρρώστια και όλη μας την κακοσμία. Κανιβαλιζόμαστε με τεράστια ευκολία και τρεφόμαστε από την βία όπως στα θεάματα της αρχαίας Ρώμης. Το panem et circenses διαχρονικά επίκαιρο και σε τρομακτικό βαθμό, διότι ακυρώνει οποιαδήποτε έννοια της εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους. Μας χαρακτηρίζει η ίδια αρχέγονη βαρβαρότητα η οποία σήμερα εκδηλώνεται από τους ισλαμιστές. Βιώνουμε μια αντίστροφη σταυροφορία με χρονοκαθυστέρηση οκτώ αιώνων. Αν υπάρχει τελικά Θεός, ήρθε η ώρα να μας λυπηθεί.